Zlatni Dan

Pola junskog dana (najduži u godini) jurimo hlad. Gdje god. Po dvorištima, ulicama, zaliježu ljudi po jendecima, hvataju se prečice i sve tako do 19h. Onda opet jurnjava, ali za suncem. Pomiču se stolice u baštama da se uhvati posljednji zrak, otvaraju se žaluzine, pomiču zavjese i stiče se utisak da bi narod u krdu krenuo na zapad da ga još malo ogrije sunce, zaboravljajući da je još maloprije bogoradio i proklinjao tu žutu kuglu koja se gledati ne da. Suma, sumarum, život je ustvari bježanje i traženje istog ili sličnog. Za čim god da si išao i pratio ga, nakon nekog vremena od toga ćeš se sklanjati i bježati.

Najflagrantniji primjeri su ljubavnici. Koliko ih samo znam koji su ginuli da budu svaki čas zajedno, a nakon nekog vremena, kad jedno izda taj savez, isto toliko energije ulažu da svaki čas ne budu zajedno, odnosno, da se ne viđaju uopšte. Znam, doduše, i neke koji su opstali zajedno jer su u dvojcu bez kormilara, danju hvatali hlad, popodne sunce, a kad su se strasti stišavale od protoka godina, od rutine svakodnevnice, svjesni da im je ta veza u kojoj imaju jedno drugo najvažnija, jer imati odanog prijatelja, ono što zovu “to je moj čovjek” je važnije od svih rutina, od običnosti, od mana i tikova koji nerviraju, od nepoželjnih scena i mučnina, štucanja, podrigivanja, hrkanja i svega što godinama tijelo prizvodi.

Na kraju sam shvatila da mnogi nisu sposobni za viši nivo od animalnog.
Želim vam zlatni dan. Oni što razumiju šta to znači, srećnici su, ovi drugi kojima je to nepoznanica, za bolje i nisu.